Kończy się styczeń. Choinka, nawet jeśli z jakiś względów jeszcze się ostała, przypomina już dużo bardziej Kopciuszka po północy, niż w trakcie balu. Zaraz będą Walentynki, potem Dzień Kobiet, wiosna, egzaminy, Zimna Zośka, czy na co tam każdy z nas czeka. O Świętach już nikt nie pamięta. Tym bardziej o Świętym Mikołaju. Kto pisze w lutym do Świętego Mikołaja? Kto o nim pamięta? No właśnie.
Słabo u nas z wdzięcznością. I nie chodzi absolutnie o taką wdzięczność "komuś za coś", bo jestem głęboko przekonana, że wśród wielu destrukcyjnych oczekiwań, jakie gnieżdżą się w ludzkich sercach, oczekiwanie na wdzięczność innych jest jednym z najgorszych. Nic, co robisz dla innych oczekując wdzięczności nie da ci satysfakcji. Każda pomoc, każdy prezent czy poświęcenie, na które się zdobyłeś oczekując wdzięczności, traci sens i swój charakter. Staje się transakcją wiązaną, która ostatecznie przyniesie więcej szkody, niż pożytku. Świat jest pełen ludzi, którzy podstawą każdego działania czynią oczekiwanie na wzajemność. Żyją pod sztandarami z haseł: "Tak się dla ciebie poświęcam, a ty nawet tego nie widzisz", "Wszystko dla was, a wy dla mnie nic", "Szybko zapomniałaś, kto ci podał rękę, niewdzięcznico", a żyjąc w ten sposób i wciąż domagając się wdzięczności, unieszczęśliwiają siebie i innych. A wystarczy po prostu robić to co należy, nie oczekując niczego w zamian. Nie kląć na Boga, że dobro nie wraca. Wraca, choć zwykle z zupełnie innej strony.
"Niewdzięczny... " mówiła Telimena do Tadeusza i wszyscy wiemy, ile jej to dało 😉
A zatem nie o taką wdzięczność mi chodzi, choć oczywiście i taka wdzięczność, nieoczekiwana, a szczera, zawsze stanie się źródłem szczęścia, i to paradoksalnie, dla obu stron. Ale nie o niej tym razem.
Dziś mowa o wdzięczności do losu, do świata, Opatrzności i wspomnianego Świętego Mikołaja, bo dla tych, którzy jeszcze wierzą, to też wdzięczność raczej niespersonalizowana, niezwiązana z konkretną osobą w naszym otoczeniu. A z taką wdziecznością u nas wszystkich słabo. Ktoś nas zaprogramował na dostrzeganie samych negatywnych stron życia i teraz przekazujemy te kody dalej z zadziwiającą konsekwencją.
A bo śniegu nie ma, a bo spadł i ślisko, a bo mróz i koszty ogrzewania wzrosły, a bo nie ma mrozu i grypa szaleje. A bo za wcześnie do pracy wstać trzeba, a bo spać nie mogę, a do pracy dopiero na 8.00. I tak dalej i ciągle coś w ten deseń.
A to może trzeba odwrotnie. Pomyśl w lutym w Świętym Mikołaju. Nie sądzę, żeby on tam teraz siedział z fochem, że nikt o nim nie pamięta, rozmyślając o ludzkiej niewdzięczności. Raczej siedzi ze szklaną dobrej whisky pełen wdzięczności, że za chwilę znowu Święta i znów wszyscy będą o nim gadać z wypiekami na twarzy. Zrób to samo. Pomyśl czasem o tym, za co możesz być wdzięczny losowi. Że święta były, chociaż bez śniegu. Że nie samotne, choć różnie w życiu bywa. Że w dostatku, choć porcelana nie miśnieńska. Że Walentynki zaraz, Dzień Kobiet, wiosna, egzaminy, Zimna Zośka albo na co tam czekasz. I niech ci tak zostanie do lata. Nawet jakby whisky skończyła się dużo wcześniej 😉
Zawsze jak widzę te małą wydrę* ze zdjęcia, jestem przekonana, że ona jednak dziękuje Matce Naturze w zachwycie, a nie Ją znów o coś prosi 😊
*zdj. Marac Kolodzinski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz